czwartek, 16 listopada 2017

Odmienne stany wężowatości



Jak z planu Dynastii, tasiemca o amerykańskich milionerach, trafia się do brytyjskiego horroru o wielkim wężopodobnym stworze z apetytem na dziewice? Wie to Catherine Oxenberg (w Dynastii ucieleśnienie mokrego snu pod imieniem Amanda). Aktorka pojawiła się w filmie Kena Russela "Kryjówka białego węża" ("Lair of the White Worm") w towarzystwie przyszłej wielkiej gwiazdy kina - Hugh Granta.


Tytuł niesfornie się kojarzy, co ogrywane jest przez reżysera w mniej lub bardziej subtelny sposób (głównie w mniej). Trudno powiedzieć czy poza Kenem Russelem jeszcze kogoś to ubawiło, a już pewnie mało zachwycony byłby tym Bram Stocker, twórca Draculi, na którego powieści ów film z 1988 roku jest oparty.

Russel zrobił z tego materiału kompletne dziwactwo. Podobno musiał nakręcić horror, żeby dostać pieniądze na swój następny projekt, stąd też "Kryjówka" jest niechcianym dzieckiem typowego filmu klasy B i artystycznych ambicji reżysera. W jednej chwili oglądamy rozebraną do bielizny kobietę-węża, która zabija nieletniego harcerza, a zaraz potem, ta sama pani, bez większego zresztą sensu, bezpośrednio cytuje najsłynniejszą scenę z Obywatela Kane'a. Kto wie, ile tam jest smaczków dla koneserów, większych ode mnie. Wybaczcie, jeśli umknęły mi odniesienia do Igmara Bergmana podczas próby nakarmienia półnagą dziewicą penisopodobnego potwora.

A skoro o potworach mowa... Fabuła jest jedną z wariacji na temat pradawnego złego bóstwa, wracającego do współczesnych czasów. Może spodobać się wygłodniałym fanom Cthulhu po solidnej dawce znieczulenia. Zaskoczeń w warstwie fabularnej trudno się tu spodziewać. Po co więc to oglądać? Właśnie dziwactwa realizacyjne Russela sprawiają, że jak na tę tematykę, jest to film oryginalny.

Miłośnicy dziwnego kina znajdą w "Kryjówce" dużo campu i czarnego humoru. Policjant o urodzie Benny Hilla z doprawionymi kłami oraz oczami węża, wykonujący ruchy kobry to jest coś, co po prostu trzeba zobaczyć. Także przez ten dystans do materii w każdej chwili czuć, jak bardzo brytyjski jest to film. Hugh Grant gra postać tak zmanierowaną na angielski sposób, że nawet królowa Elżbieta może wpaść w kompleksy.



Na uwagę zasługują też krótkie, lecz wspaniałe psychodeliczne sceny z symboliką religijną, specjalność reżysera, które podobne numery wycinał w pamiętnych "Odmiennych stanach świadomości". Zrealizowano je w raczkującej wówczas technice blue screenu, dzięki czemu przypominają coś pomiędzy filmem eksperymentalnym, a wczesnym teledyskiem z epoki MTV. Są tak uroczo bluźniercze i kiczowato przesadzone, że wyobrażam je sobie jako idealną pomoc dydaktyczną na katechezach, podczas lekcji poświęconych straszeniu dzieci szatańskimi przekazami pop kultury.

Ken Russel, znany ze znacznie lepszych filmów, pewnie wolałby o tej produkcji zapomnieć, co też prawdopodobnie mu się udało, biorąc pod uwagę, że od paru lat już nie żyje.

"Kryjówka" to horror, ale głównie dla Hugh Granta, gdy musi o niej opowiadać w wywiadach. Dla reszty z nas, dziwaczna jazda po poboczach przemysłu filmowego.


środa, 30 sierpnia 2017

Jak zostałem chórem Cyganów

Dziś robię totalną woltę stylistyczną i prezentuję teledysk, który nakręciłem dla mojej Mamy. Pochodzi z płyty w klimatach rosyjsko-cygańskim. Udzielam się też w tym utworze wokalnie udając chór Cyganów. Ostatni refren prosił się, żeby go mocniej, wyżej zaśpiewać. Jak tylko skończyłem Mama pokiwała głową i powiedziała - No dobrze, przecież wśród Cyganów też jakiś metalowiec mógł być.


poniedziałek, 28 sierpnia 2017

Lust for Darkness

Wielki Cthulhu, od lat figurujący na Facebooku jako mój pracodawca, wskazał mnie swoją plugawą macką i pozwolił wreszcie zrobić coś zawodowo w estetyce horroru. Zmontowałem i udźwiękowiłem trailer gry Lust For Darkness przeznaczony do zbiórki funduszy na serwisie Kickstarter (wcześniejszy teaser to już nie moja robota). Gra jest inspirowana mitologią Cthulu oraz pracami Beksińskiego tak więc było mi bardzo po drodze z tym materiałem. Na fortepianie gra moja przyjaciółka i współpracowniczka Dobromila Jaskot.


niedziela, 27 sierpnia 2017

Czarna Wołga na horyzoncie!

Oto zrobiony przeze mnie teledysk Czarnej Wołgi. Od jakiegoś czasu uczestniczę w tym zespole razem z Jarkiem Koźbiałem, perkusistą mojej macierzystej formacji, czeli Nihil Quest. Tekst mój, wokal mój i audioprodukcja też moja. Muzę napisał Konrad Witek, wcześniej udzielający się we Freebirds.



poniedziałek, 22 maja 2017

Zmotoryzowane zombie kontra brytyjskie elity



Przystojniak na motorze ma na imię Tom i jest wśród najlepiej wyglądających nieboszczyków, którzy wrócili do życia w historii kina. Takie rzeczy działy się, gdy specjaliści od angielskiego horroru gotyckiego, chcieli zrobić film motocyklowy jak za oceanem. W 1973 roku Don Sharp, znany z reżyserowania dla wytwórni Hammer stworzył film Psychomania.

Tom jest przywódcą gangu motocyklowego "Żywe trupy", który odkrył okultystyczną sztuczkę pozwalającą mu po samobójstwie na powrót zza grobu. Nie jest jednak jakimś banalnym, jęczącym zombie z odpadającą skórą. Angielski żywy trup ma maniery lorda po Oxfordzie i dykcję speakera BBC, a zabija, dusząc wypielęgnowanymi dłońmi, uprzednio zdejmując skórzane rękawiczki.

Jego zmartwychwstanie to też nie byle jaka scena. Wyjeżdża z grobu motocyklem na pełnym gazie, rozjeżdżając kilkanaście metrów dalej przypadkowego przechodnia. Tak to się robi w Wielkiej Brytanii!

Okultystyczny powrót do życia ma same zalety, człowiek dysponuje supermocami, podobnie jak w filmach Marvela, ale nie trzeba nosić głupawych wdzianek z tworzyw sztucznych. Odziany w czarną skórę Tom nigdy się nie zestarzeje, jest bardzo silny, niezniszczalny i przejeżdża na motorze przez ścianę, wybijając w niej dziurę. Niestety, w dalszym ciągu musi tankować maszynę na stacji paliw obsługiwanej przez jakiegoś ignoranta z plebsu.


Zachęceni sukcesami Toma, w jego ślady idzie reszta gangu, sprawiając, że pod względem liczby samobójstw nawet Hamlet wygląda blado. Nietrudno znaleźć horror, gdzie jest więcej morderstw, za to pod względem samobójstw "Psychomania" znajduje się w światowej czołówce. Ich metody bywają niebanalne. Jeden z motocyklistów skacze z samolotu bez spadochronu, drugi rozebrany do slipek wchodzi do wody z obciążnikami i skuty kajdanami.


Nieumarły przywódca, jak sam wyjawia w ekspresyjnym monologu, chce zniszczyć establishment - policję, sędziów, kapłanów... Razem z gangiem zombie na motorach terroryzuje więc miasteczko, szczególnie wyżywając się na dziale z konserwami w jednym ze sklepów samoobsługowych. Polityka to jednak nie wszystko w jego życiu po życiu. Osią dramatyczną filmu jest to, że dziewczyna lidera ma opory przed samobójstwem i w pewnym momencie nawet udaje zombiaka, żeby chłopakowi nie było przykro.


Jak często w filmach okultystycznych bywa, mamy też mistyczne zwierze, reprezentujące sataniczne siły stojące za całą rozróbą. Zamiast kozła, kruka czy pająka autorzy postawili na poczciwą żabę, co dodatkowo wykręca charakter "Psychomanii" w dziwacznym kierunku. Wszystko to przypomina bardziej zły sen o filmie o gangu motocyklowym, niż autentyczną próbę nakręcenia czegoś, co ma sens. W tym też jednak leży piękno Psychomanii - ma swój hipnotyczny, surrealistyczny klimat. Ozdabia ją też wspaniały, pełen acid rocka i funkującej gitary soundtrack Johna Camerona (nie mylić z Jamesem).

Psychomania z pewnością zapada w pamięć. Może nie jest to film dobry, ale za to oryginalności trudno mu odmówić. Polecam koneserom dziwnego kina, motocykli, rocka lat 70 i odjazdowych zmartwychwstań.  


środa, 5 kwietnia 2017

Inquest w Heliosach

W ramach dzisiejszego przeglądu offowego w Heliosie wreszcie obejrzałem "swój" film "Śledztwo", w prawdziwym profi-kinie ze stemplem sieciówki. Swój, tzn w tym przypadku, udźwiękowiony i zmiksowany przeze mnie (reż. Ena Kielska, zdjęcia Anna Andrzejewska). Tłumów nie było, a ściśle mówiąc nikogo nie było poza nami, z czego wnioskuję, że jako jedyny reprezentowałem w tym zestawieniu Bydgoszcz. Film zabrzmiał dokładnie tak, jak w moim zamierzeniu miał, co uważam za fantastyczny sukces, bo zazwyczaj na pokazach cierpię. Dobry sprzęt i profesjonalnie zaprojektowana akustyka w kinie po prostu zrobiły swoje. Żadnych surroundów i innych przestrzennych cudów, które muszą być robione w wyspecjalizowanym studio, kosztującym ogromną kasę, też mi do szczęścia nie brakowało - zwykłe stereo daje radę. Dźwiękowo mam punkt odniesienia do końca życia.

wtorek, 21 lutego 2017

Ciężkie grzechy Ojca Morderstwo ("31", Rob Zombie, 2016)




Reżyser Rob Zombie chyba miał dość krytyki, po jego ostatnich, ciężkich od eksperymentów i symboliki filmach. Mogły się podobać lub nie, ale trzeba przyznać, że wkładanie psychodelicznych wizji do "Halloween 2" (2009) wymagało sporej odwagi. Podobnie "Lords Of Salem" (2012) szło na przekór oczekiwaniom, tonąc w dziwactwach i skromnie dawkując akty przemocy. Zombie od tego drugim Kubrickiem jednak nie został, więc może dlatego postanowił wrócić do korzeni, czyli tego, co zaprezentował w "Domu 1000 trupów" i "Bękartach diabła".

"31" to film opowiadający o pracownikach objazdowego wesołego miasteczka, którzy trafiają do "MurderWorld", kompleksu gdzie muszą przeżyć 12 godzin, ścigani przez sadystycznych klaunów w ramach dorocznej gry, urządzanej dla uciechy bogaczy. Trzeba przyznać, że pomysł brzmi całkiem oryginalnie, o ile oczywiście przez ostatnich 30-parę lat oglądaliście wyłącznie seriale brazylijskie. Najsłuszniejsze skojarzenie to oczywiście Uciekinier ("The Running Man", 1987 r.), ale od tamtego czasu było zatrzęsienie filmów o śmiertelnych grach. W 2001 roku powstał nawet film, w którym uczestników gonią klauni ("Slashers", 2001).

Rob Zombie nie celował w oryginalność choćby dlatego, że obiecał fanom to, co już znają i zrobił ten film za ich pieniądze. Publiczna zbiórka zapewniła mu budżet 1,5 miliona dolarów. Niewiele, nawet jak na horror.

Film miał być najpaskudniejszym, najbardziej brutalnym dziełem Zombiego, tymczasem po jego ukończeniu, reżyser pobiegł do amerykańskiej cenzury, czyli MPAA po certyfikat umożliwiający wyświetlanie go w kinach z oznaczeniem "R". Dzięki temu na film mogły wchodzić nastolatki oraz co równie ważne, pozwoliło to na szerszą dystrybucję, ponieważ filmy zastrzeżone dla dorosłych są niechętnie pokazywane w kinach sieciowych.

Dostaliśmy więc familijną wersję filmu o klaunach-mordercach, z obietnicą wypuszczenia pełnej wersji na rynek wideo, ta się jednak nie zmaterializowała. Słuch po niej zaginął, a sam Rob stwierdził tylko, że oddawanie MPAA bardziej brutalnego filmu, było celową taktyką i faktycznie cięcia niczego "31" nie ujmują.

Co więc zostało?

Ojcem dyrektorem MurderWorld jest Ojciec Morderstwo, grany przez Malcolma McDowella. Wnosi się on na szczyty campowego przerysowania, niestety w roli prawie oderwanej od reszty filmu. Faktycznym antagonistą (lub jak kto woli - bossem ostatniego levelu) jest klaun o pseudonimie Doom-Head. Grający go Richard Brake po nałożeniu makijażu sprawia wrażenie, jakby starał się o rolę Jokera i jest to jeden z nielicznych silnych punktów "31". Z obsady warto wymienić jeszcze Meg Foster, wyróżniającą się na tle reszty aktorów odtwarzających tzw. pozytywne postaci. Te zaś jak zwykle u tego reżysera, są mało ciekawe, mało sympatyczne i oczywiście mało pozytywne.

Fatalnym elementem są sceny walk sfilmowane w kochanym przez Hollywood stylu trzęsącej się kamery. Do tego duże zbliżenia, szybkie cięcia i w rezultacie nie mamy pewności czy oglądamy walkę na śmierć i życie z klaunami-mordercami, czy też może bitwę na poduszki podopiecznych przedszkola Wesołe Skrzaty w Ząbkach Małych.

Największą wadą "31" jest słaby scenariusz (autorstwa również Roba Zombie). To, że bohaterowie są pracownikami wesołego miasteczka, nie wnosi do filmu nic. Mimo braku specjalnych umiejętności, rozwrzeszczana gromadka radzi sobie z zawodowymi mordercami jak nikt przedtem w historii gry. Aż trzeba się zastanowić, kto do tej pory w niej uczestniczył, bo gdyby do MurderWorld trafiła lepiej zorganizowana grupa, np. harcerze, to roznieśliby towarzystwo Ojca Morderstwo na kopach jeszcze przed wieczorną zbiórką. Z całej historii nic też nie wynika. W porównaniu z "31", wspomnianego "Uciekiniera" ogląda się jak szekspirowską tragedię.

Na plus można zaliczyć klaustrofobiczny klimat, stylową muzykę i świetnie podrobioną estetykę filmu z lat 70. Niski budżet nie rzuca się w oczy. Po raz kolejny zawiodły akurat te elementy, które od pieniędzy nie zależą.


Niewątpliwie są znacznie gorsze slashery niż "31" i na upartego film można obejrzeć. Pytanie po co. Zarówno film, jak i ostatnia płyta zespołu Roba Zombie robią na mnie podobne wrażenie i obie mógłbym podsumować frazą "zmęczenie materiału". Na nic powrót do korzeni, bez ich podlania.


czwartek, 26 stycznia 2017

shupryt+Ian odsłona

Trochę nowej muzyki. Efekt bardzo owocnej współpracy z moim starym kumplem shuprytem. Dawno już nic razem nie robiliśmy, Myślę, że na tym jednym się nie skończy.