Niezawisły organ Iana Giedrojcia
czwartek, 19 stycznia 2023
Detox
Jak usłyszałem, że koledzy z Kontagion robią cover mojej ukochanej kapeli Strapping Young Lad to postanowiłem im się wtrynić na wokal. Tak to powstały dwie wersje Detox, które trafiły na kontagionową płytę [R!EKOVERY]. Jedną zmiksował Sfenson i tam wokale dzielone są bardziej po równo, a drugą ja, głównie z moim wokalem. Różnice wykraczają jednak ponad to, bo podejście do miksu i masteru mamy zupełnie inne, i o to też właśnie chodziło. Fajnie usłyszeć jak ktoś z tych samych elementów buduje coś zupełnie innego. Kto by tego jednak nie miksował, nadal jest to industrialny post-thrash metal, a więc hałas, hałas, hałas w tempie tysioncpincet BPM. \m/
niedziela, 18 grudnia 2022
Madnight 2023
Drugi raz miałem przyjemność wyprodukować i wyreżyserować Madnight, film promocyjny dla Madmind Studio, firmy robiącej gry komputerowe. Bywało tyleż ciężko co zabawnie, więc doświadczenie na plus. Wrzucę w komentarze link i od razu mówię, że to nie jest dla wszystkich, nawet oswojonych z horrorami. Scenki które nakręciliśmy są często makabryczne, ale to trailery gier są tutaj next level jeśli chodzi o szokowanie. Jak kogoś same gry nie interesują to później większość materiałów filmowych (czyli zrobionych przez nas) będę też wrzucał na kanał Nihil Quest na YT.
Jeśli z YT spadnie to pewnie wciąż będzie tu:
https://archive.org/details/madnight-2023
wtorek, 24 listopada 2020
A tam, gadanie
Też blog, ale w audiowizualnej formie i po angielsku
O niezapomnianej, ostatniej sesji nagraniowej na płytę 1.9 Deuteros
Mój zespół Nihil Quest w grze Lust From Beyond: Scarlet
środa, 30 września 2020
Czas na koniec czasu
To mi wygląda na teledysk Nihil Quest! Nakręcony w latach 90 i użyty w grze komputerowej FMV. Potem zripowany przez fana, zakodowany do divixa i wrzucony na MySpace. Wreszcie zripowany z MySpace i wrzucony na YouTube. I wszystko by się zgadzało, tylko skąd niby NQ miałoby tylu fanów?
wtorek, 28 lipca 2020
Lust From Beyond
Nowy trailer Lust From Beyond, gry, do której robię dźwięk. Ocenzurowany, bo wersja nieocenzurowana już spadła z YT, i nawet na Pornhubie jest teraz zawieszona. Od 0:35 jest moja muzyka.
piątek, 24 lipca 2020
InExit - Rotting
Premierowy kawałek mojego nowego zespołu InExit. Dwa koncerty przed pandemonium udało się nam zagrać, mam nadzieję że będzie dużo więcej.
Teledysk robił Robert Dembczyński, a ja nagranie i miks kawałka.
,
Teledysk robił Robert Dembczyński, a ja nagranie i miks kawałka.
,
środa, 13 maja 2020
Syreni śpiew w ustach pełnych krwi
Rok 1991. Syn słynnego nazistowskiego naukowca odkrywa w piwnicy notatki ojca i postanawia kontynuować jego zbrodnicze dzieło. Porywa jednego z wokalistów boysbandu New Kids on the Block, a następnie przeszczepia mu dupę gigantycznego, zmutowanego w Chinach dorsza.
Dzięki oryginalnemu wyglądowi wokalista rozpoczyna karierę solową, odnosząc gigantyczny sukces. Niestety niemożność wykonywania czynności reprodukcyjnych sprawia, że topi smutki w alkoholu, a co gorsza pod jego wpływem odzywa się w nim drapieżna natura dorsza. Wokalista grasuje więc po plażach i basenach Los Angeles, mordując przez pożarcie licznych atrakcyjnych nastolatków, gustując zwłaszcza w dziewczynach, które właśnie zdjęły górę bikini.
Syn nazisty jest przerażony konsekwencjami swoich działań. Zdaje sobie sprawę, że wdał się w ojca bardziej niż planował. Chcąc naprawić swój błąd, wynajmuje japoński kuter wielorybniczy i wraz charyzmatyczną panią kapitan (96-60-88) pokonuje boysbandowca w heroicznej walce, zakończonej niestety również jego śmiercią... Pani kapitan roni łzy na obfity biust, ale my dobrze wiemy, że naukowiec musiał odkupić winy.
I mimo tej smutnej nuty wszystko by się jednak dobrze skończyło, gdyby nie to że..
W finałowym twiście okazuje się, że przeszczepiona dupa dorsza była od samicy i śpiewak złożył tarło w największym rezerwuarze wody w Los Angeles.
Światu grozi inwazja krwiożerczych mutantów, a scenie muzycznej dominacja przez boysbandy.
Scenariusz Ian Giedrojć. Kto by oglądał?
poniedziałek, 23 marca 2020
Śledztwo na wolności
"Śledztwo", film krótkometrażowy Eny Kielskiej, do którego robiłem dźwięk, jest wreszcie publicznie dostępny w sieci. Tam w ogóle nie było dźwięku z produkcji, bo film był złożony z tysięcy pojedynczych zdjęć (by Anna66 Andrzejewska), tak więc wszystko powstało w studio. Film dostał mnóstwo nagród na festiwalach, a także miał pokaz w kinach Helios w całej Polsce, w pakiecie z innymi niezależnymi krótkometrażówkami.
To był bardzo przyjemny i ważny dla mnie projekt. Pierwsza rzecz związana z dźwiękiem, jaką robiłem dla kogoś po odejściu z Expressu Bydgoskiego, ale jeszcze zanim zdecydowałem się zostać freelancerem. Siedziałem wówczas przez trzy miesiące w SDLu, składając instrukcje obsługi do sprzętów wszelakich i wchłaniając ducha prawdziwego corpo. Śledztwo wbiło ostatni gwóźdź do trumny w tej pracy, dobitnie mi uświadamiając, że nie jestem w stanie robić tego co mnie interesuje, robiąc to tylko po godzinach. Po paru latach mogę stwierdzić, że to był happy end.
A tutaj dźwiękowe making of:
To był bardzo przyjemny i ważny dla mnie projekt. Pierwsza rzecz związana z dźwiękiem, jaką robiłem dla kogoś po odejściu z Expressu Bydgoskiego, ale jeszcze zanim zdecydowałem się zostać freelancerem. Siedziałem wówczas przez trzy miesiące w SDLu, składając instrukcje obsługi do sprzętów wszelakich i wchłaniając ducha prawdziwego corpo. Śledztwo wbiło ostatni gwóźdź do trumny w tej pracy, dobitnie mi uświadamiając, że nie jestem w stanie robić tego co mnie interesuje, robiąc to tylko po godzinach. Po paru latach mogę stwierdzić, że to był happy end.
A tutaj dźwiękowe making of:
sobota, 1 lutego 2020
Bernarda Popiołka podróż do piekła
Bernard Ash - utwór o mobbingu i rosnącej nienawiści z ostatniej płyty Nihil Quest i z obrazkiem do pary. Tekst do tego kawałka napisałem będąc w grupie The Day After, czyli jeszcze za czasów dynastii Piastów. Potem w Nihil Quest zrobiłem do niego własną muzykę, graliśmy go na koncertach i mało brakowało a znalazłby się jeszcze na pierwszej płycie. Był typowany do pełnoprawnego teledysku, ale po pierwsze żyje z nim już zbyt długo, a po drugie, to jest prawie ta sama historia co bardzo ostatnio popularny film Joker, tak więc skończyło się na tejże sklejce, a nowy clip będzie do czego innego.
niedziela, 29 grudnia 2019
Iana horror-notki z 2019
Poniżej minizbiór minirecenzji, które opublikowałem na FB w 2019 roku.
Demon Seed z 1977 roku. Tytuł mocno nieszczęśliwy, bo jest to horror SF, a nie okultystyczny. Nakręcony na podstawie książki Deana Koontza, mierzy się z problemem sztucznej inteligencji w czasach, gdy Commodore-64 mógł robić za superkomputer, gdyby istniał. Film sytuuje się w ciekawym miejscu gdzieś pomiędzy kinem eksploatacji (naprawdę kuriozalna fabuła) i filozoficzną, artystyczną fantastyką w stylu Odysei kosmicznej 2001. Tej ostatniej zawdzięcza naprawdę dużo, więc jak ktoś lubi dzieło Kubricka to może warto zobaczyć Demon Seed mimo niewątpliwego smrodku B-klasowca. Na uwagę zasługują piękne, psychodeliczne wizualizacje komputerowej osobowości zrobione w analogowy sposób, a także znakomity projekt robota geometrycznego. Coś podobnego widziałem tylko w Interstellar, tyle że tu użyto jedynie efektów praktycznych. Efekt jest rewelacyjny i w przeciwieństwie do tabunów innych robotów z filmów SF, nie można powiedzieć, że się zestarzał. Do tego wszystkiego jeszcze bardzo dobry soundtrack Jerry Fieldinga, wykorzystujący tzw. muzykę konkretną. Uczestniczył w nim też Ian Underwood, klawiszowiec znany ze współpracy z Frankiem Zappą. I tyle, bo jak to kogoś nie zachęciło, to pewnie lepiej sobie odpuścić.
Ostatnia fala (1977). Australijski film z ciekawą apokaliptyczną historią i unoszącym się subtelnie nad wszystkim duchem Lovecrafta, a w głównej roli Richard Chamberlain. Niestety (albo stety) reżyserował to Peter Weir i to był następny jego film po Pikniku. Mam wrażenie, że był bardziej zainteresowany kreowaniem onirycznego klimatu niż fabułą i prowadzeniem postaci. Wyszedł dziwaczny film obarczony syndromem artystycznego kloca, ale ma to też swój urok. Duży plus za pokazanie Aborygenów, bo to rzadko występuje.
Quatermass Xperiment z 1955 roku był filmem, od którego rozpoczęło się pasmo sukcesów legendarnej brytyjskiej wytwórni Hammmer, znanej każdemu fanowi klasycznych horrorów. Choć Hammer, kojarzony jest dziś raczej z horrorem gotyckim, to filmy o Quatermassie, są pełnokrwistym horrorem-SF i to noszącym znamiona inspiracji dziełami HP Lovecrafta.
Główny bohater, prof. Quatermass mający rodowód w serialu BBC, był kiedyś ważną częścią brytyjskiej kultury popularnej, tak jak Sherlock Holmes czy Dr Who i podobno miał duży wpływ na późniejszych twórców SF. Paradoksalnie Quatermass Xperiment ma chyba więcej wspólnego z The Thing Carpentera, niż film, którego dzieło Carpentera było remakiem.
O ile lovecrafto-podobne wątki z Quatermassa były później wielokrotnie wykorzystywane w kinie SF, to dziś najciekawsza wydaje mi się postać samego profesora, bo drugiego takiego głównego bohatera znaleźć w kinie trudno. W każdym szanującym się filmie amerykańskim, profesor byłby klasycznym bad guyem. Jest obcesowy, arogancki, pozbawiony empatii, wątpliwości moralnych, a wysyłając ludzi na śmierć w imię nauki, potrafi jeszcze opierdolić ich bliskich, że nie rozumieją jak ważnych dokonuje odkryć. Do tego jest starszawy, ma wąsik i kozackie nazwisko. Wymarzony oponent dla Bonda! Oglądając film z takim bohaterem przynajmniej mamy pewność, że nie zobaczymy wątków miłosnych czy problemów wychowawczych dorastającego dziecka, w sytuacji gdy świat dookoła płonie (Tom Cruise, nie udawaj, że nie wiesz o czym piszę). Bardzo przyjemna perełka z lamusa.
Fantastic Planet (u nas jako Dzika Planeta), francusko-czechosłowacki animowany film SF dla dorosłych z 1973 roku, za który odpowiadał m.in. Roland Topor. Spodziewałem się psychodelicznej jazdy, także w warstwie fabularnej, ale okazuje się że jest zupełnie sensownie. Historia jest naprawdę ciekawa - dzieje się na planecie, gdzie ludzie są zwierzętami domowymi, a na wolności szkodnikami. Nieuniknione (SPOILER) sceny eksterminacji ściskają za gardło. Grafiki są rewelacyjne, zaś sama animacja uboga, trochę w stylu Monty Pythona, co jednak w niczym uroku nie odbiera. Z czystym sumieniem polecam fanom SF, o ile oczywiście jesteście się w stanie nie nastawiać na film w stylu Spidermana czy Pixara.
Race With The Devil (1975) na pozór jest thrillerem okultystycznym, ale faktycznie to bardziej film, w którym liczą się pościgi samochodowe. Głupawa typówka do popularnych w tym okresie kin typu drive in. Tyle w tym nowego, że ścigają sataniści (faktycznie wyznawcy jakiegoś azteckiego bóstwa), a ucieka całkiem dobra obsada, m.in. Peter Fonda. Zaczyna się od mocnego akcentu motocyklowego i wszystko wskazywało na to, że to będzie ważny element filmu, ale nie... Totalna zmyła. Fonda, który w końcu parę lat wcześniej zagrał w Easy Riderze, na motór już nawet nie wsiada. Ech. Świetna jest scena azteckiego rytuału i pierwszego pościgu po nim, szkoda że takiego klimatu nie udało się utrzymać. Ale i tak najbardziej podobał mi się moment, jak dwie bohaterki idą do biblioteki na totalnym zadupiu, żeby odczytać tajemniczy "run" od satanistów. Tam czeka na nie cały regał od góry do dołu zastawiony dziełami a'la "Czarna magia w teorii i praktyce". Widać, że wciąż jesteśmy daleko za USA .
Nie zważając na nieodległy fakt wyboru Karola Wojtyły na Stolice Piotrową, włoscy zwyrole nakręcili w 1979 roku film Buio Omega, w którym zrozpaczony wdowiec wykrada żonę z cmentarza i mumifikuje wyciągając bebechy, a potem zabija przypadkowe laski, gdy te na truchło się natykają. Wiem, wiem, co powiecie. Taka fabuła ma za dużo sensu jak na włoski horror. Bez obaw, to pozory. Główną zamiarem filmu było szokowanie widza bez silenia się na suspens czy efektowne zdjęcia i jak na tamten czas, to całkiem wyszło. Wśród atrakcji jest wydłubywanie oczu, kanibalizm, lekka nekrofilia i ćwiartowanie gołej Amerykanki plus size. Z wyjątkiem jednej sceny, wszystko nakręcone z wdziękiem telenoweli lub ówczesnych pornoli (czym zresztą trudnił się wcześniej reżyser Omega Buio). Na plus można zaliczyć muzykę grupy Goblin, bo to zawsze interesujące jak tego typu estetykę można wpakować do horroru i o dziwo, fajnie to wychodzi. A poza tym... film ma parę dobrych okładek i posterów. Są parę poziomów wyżej od tego dzieła dla zdesperowanych miłośników nurtu gore.
Obejrzałem "I Drink Your Blood" (1970) w wyniku zabawnej pomyłki, sądziłem bowiem, że jest to dramat psychologiczny w reżyserii Ingmara Bergmana. Faktycznie jest tu wątek zmagania się z nieistnieniem Boga, tak istotny w twórczości wybitnego Szweda. Przede wszystkim jest to jednak film o zarażonych wścieklizną, odjechanych na LSD, czczących szatana hippisach, rozgrywający się według podobnego scenariusza jak filmy o zombie. Dużo jest w tym kultowym dziele uroczych fragmentów, ale najbardziej rozkoszne jest to, że objawem wścieklizny jest wodowstręt, więc szarżującego z maczetą maniaka, można powstrzymać używając węża ogrodowego. Można też wejść do jeziorka po kolana i bezkarnie na niego chlapać, patrząc, jak bezsilnie pieni się na ustach. Kto nie ma siły na klasyczne kino eksploatacyjne o takim stopniu rażenia, może obejrzeć mający również dużo uroku trailer, który wklejam do komentarza. Sama muza powoduje odpadanie tapet, a to tylko fragment możliwości kompozytora.
Szalony naukowiec badający ewolucje mutuje dobrotliwego dziennikarza. Ten staje się potworem, najpierw psychicznie, potem fizycznie, aż do rozdziału dwóch osobowości. Amerykańsko-japoński film „The Manster” z 1959 roku brzmi, jak proroczy komentarz do stanu prasy w dobie internetu. Produkcja dziś mocno pocieszna, choć są momenty wręcz niekomfortowe w oglądaniu, bowiem film ma wszystkie elementy późniejszego o dekady nurtu body horror. Na dobrą sprawę więcej ma wspólnego z „Muchą” Cronenberga niż ta miała z oryginałem, którego była remakiem.
Twórcy horrorów rzadko sięgają po klimaty ludowe, może dzięki temu filmy w tym nurcie naprawdę się wyróżniają nawet jeśli nie są wybitne. "The Blood on Satan's Claw" to brytyjski film z 1971. Może kojarzyć się z niedawnym "The VVitch" albo nawet polską "Wilczycą" Marka Piestraka. Jest to produkcja kameralna, stonowana, wręcz teatralna, bez jatki, za to środkami, którymi dysponuje, działa chwilami bardzo skutecznie. Mimo braku porywającego scenariusza, ma dużo klimatu i zwłaszcza fani okultyzmu będą mieli się w co wkręcić. Nic dziwnego więc, że miłośnikiem tego filmu jest sam Glenn Danzig, bo utwór Angel Blake z jego siódmej płyty jest inspirowany jedną z postaci (co było dla mnie miłą niespodzianką). Skądinąd tytuł filmu też taki, jakby go Danzig wymyślił, ale to akurat była podobno robota dystrybutora : )
[Marek Szpak w komentarzu wyraził słuszną wątpliwość czy aby widziałem Midsommer]
Dziwny, niskobudżetowy, nowozelandzki, horror i z 1997 roku. Jeśli to nie brzmi odstraszająco, to może warto obejrzeć The Ugly, Scott Reynoldsa, właśnie dziwny, niskobudżetowy nowozelandzki horror z 1997 roku. Trochę jakby chciał być Milczeniem Owiec, ale zamiast intelektualnych zmagań jest tu surrealizm i estetyka snu, co sprawia, że kojarzy mi się z serią Koszmaru z Ulicy Wiązów, gdyby wyjąć z niej Freddy'ego. Film rozgrywa się głównie w szpitalu psychiatrycznym, który wygląda jak scenografia z teledysku heavymetalowego, a obsługują go pielęgniarze, wyglądający jak przebrani (ale nie za bardzo) muzycy heavymetalowi. Odróżnia się trochę ich szef, zwycięzca powiatowego konkursu na sobowtóra Antona LaVey'a. Dla niektórych pozbawia to film wiarygodności, a dla mnie to raczej sygnał, że "The Ugly" nie można traktować dosłownie. Nie powiedziałbym, że jest to film dobry, ale ma swoje zalety - zostaje w pamięci i ma nawet jakieś drugie dno sugerowane w dyskretnych szczegółach (choć trudno powiedzieć co nim jest, może to tylko ściema). Miło też dla odmiany chłonąć najntisową stylistykę, jakoś rzadko trafiam do tej dekady jeśli chodzi o horrory.
Brainstorm (1983). Christopher Walken w proto-cyberpunkowej opowieści o czymś w rodzaju rzeczywistości wirtualnej. Niestety film jest gorszy niż pomysł na fabułę, inaczej z takim potencjałem byłby to kultowa pozycja jak Blade Runner. Warto obejrzeć jeno dla uroczej retro technologii (skany z mózgu nagrywa się na taśmę i montuje tnąc nożyczkami!) i samego Walkena, który grając normalnego gościa jest tak dziwaczny, jak to tylko Walken potrafi.
Ostatnia fala (1977). Australijski film z ciekawą apokaliptyczną historią i unoszącym się subtelnie nad wszystkim duchem Lovecrafta, a w głównej roli Richard Chamberlain. Niestety (albo stety) reżyserował to Peter Weir i to był następny jego film po Pikniku. Mam wrażenie, że był bardziej zainteresowany kreowaniem onirycznego klimatu niż fabułą i prowadzeniem postaci. Wyszedł dziwaczny film obarczony syndromem artystycznego kloca, ale ma to też swój urok. Duży plus za pokazanie Aborygenów, bo to rzadko występuje.
Quatermass Xperiment z 1955 roku był filmem, od którego rozpoczęło się pasmo sukcesów legendarnej brytyjskiej wytwórni Hammmer, znanej każdemu fanowi klasycznych horrorów. Choć Hammer, kojarzony jest dziś raczej z horrorem gotyckim, to filmy o Quatermassie, są pełnokrwistym horrorem-SF i to noszącym znamiona inspiracji dziełami HP Lovecrafta.Główny bohater, prof. Quatermass mający rodowód w serialu BBC, był kiedyś ważną częścią brytyjskiej kultury popularnej, tak jak Sherlock Holmes czy Dr Who i podobno miał duży wpływ na późniejszych twórców SF. Paradoksalnie Quatermass Xperiment ma chyba więcej wspólnego z The Thing Carpentera, niż film, którego dzieło Carpentera było remakiem.
O ile lovecrafto-podobne wątki z Quatermassa były później wielokrotnie wykorzystywane w kinie SF, to dziś najciekawsza wydaje mi się postać samego profesora, bo drugiego takiego głównego bohatera znaleźć w kinie trudno. W każdym szanującym się filmie amerykańskim, profesor byłby klasycznym bad guyem. Jest obcesowy, arogancki, pozbawiony empatii, wątpliwości moralnych, a wysyłając ludzi na śmierć w imię nauki, potrafi jeszcze opierdolić ich bliskich, że nie rozumieją jak ważnych dokonuje odkryć. Do tego jest starszawy, ma wąsik i kozackie nazwisko. Wymarzony oponent dla Bonda! Oglądając film z takim bohaterem przynajmniej mamy pewność, że nie zobaczymy wątków miłosnych czy problemów wychowawczych dorastającego dziecka, w sytuacji gdy świat dookoła płonie (Tom Cruise, nie udawaj, że nie wiesz o czym piszę). Bardzo przyjemna perełka z lamusa.
Fantastic Planet (u nas jako Dzika Planeta), francusko-czechosłowacki animowany film SF dla dorosłych z 1973 roku, za który odpowiadał m.in. Roland Topor. Spodziewałem się psychodelicznej jazdy, także w warstwie fabularnej, ale okazuje się że jest zupełnie sensownie. Historia jest naprawdę ciekawa - dzieje się na planecie, gdzie ludzie są zwierzętami domowymi, a na wolności szkodnikami. Nieuniknione (SPOILER) sceny eksterminacji ściskają za gardło. Grafiki są rewelacyjne, zaś sama animacja uboga, trochę w stylu Monty Pythona, co jednak w niczym uroku nie odbiera. Z czystym sumieniem polecam fanom SF, o ile oczywiście jesteście się w stanie nie nastawiać na film w stylu Spidermana czy Pixara.
Race With The Devil (1975) na pozór jest thrillerem okultystycznym, ale faktycznie to bardziej film, w którym liczą się pościgi samochodowe. Głupawa typówka do popularnych w tym okresie kin typu drive in. Tyle w tym nowego, że ścigają sataniści (faktycznie wyznawcy jakiegoś azteckiego bóstwa), a ucieka całkiem dobra obsada, m.in. Peter Fonda. Zaczyna się od mocnego akcentu motocyklowego i wszystko wskazywało na to, że to będzie ważny element filmu, ale nie... Totalna zmyła. Fonda, który w końcu parę lat wcześniej zagrał w Easy Riderze, na motór już nawet nie wsiada. Ech. Świetna jest scena azteckiego rytuału i pierwszego pościgu po nim, szkoda że takiego klimatu nie udało się utrzymać. Ale i tak najbardziej podobał mi się moment, jak dwie bohaterki idą do biblioteki na totalnym zadupiu, żeby odczytać tajemniczy "run" od satanistów. Tam czeka na nie cały regał od góry do dołu zastawiony dziełami a'la "Czarna magia w teorii i praktyce". Widać, że wciąż jesteśmy daleko za USA .
Nie zważając na nieodległy fakt wyboru Karola Wojtyły na Stolice Piotrową, włoscy zwyrole nakręcili w 1979 roku film Buio Omega, w którym zrozpaczony wdowiec wykrada żonę z cmentarza i mumifikuje wyciągając bebechy, a potem zabija przypadkowe laski, gdy te na truchło się natykają. Wiem, wiem, co powiecie. Taka fabuła ma za dużo sensu jak na włoski horror. Bez obaw, to pozory. Główną zamiarem filmu było szokowanie widza bez silenia się na suspens czy efektowne zdjęcia i jak na tamten czas, to całkiem wyszło. Wśród atrakcji jest wydłubywanie oczu, kanibalizm, lekka nekrofilia i ćwiartowanie gołej Amerykanki plus size. Z wyjątkiem jednej sceny, wszystko nakręcone z wdziękiem telenoweli lub ówczesnych pornoli (czym zresztą trudnił się wcześniej reżyser Omega Buio). Na plus można zaliczyć muzykę grupy Goblin, bo to zawsze interesujące jak tego typu estetykę można wpakować do horroru i o dziwo, fajnie to wychodzi. A poza tym... film ma parę dobrych okładek i posterów. Są parę poziomów wyżej od tego dzieła dla zdesperowanych miłośników nurtu gore.
Obejrzałem "I Drink Your Blood" (1970) w wyniku zabawnej pomyłki, sądziłem bowiem, że jest to dramat psychologiczny w reżyserii Ingmara Bergmana. Faktycznie jest tu wątek zmagania się z nieistnieniem Boga, tak istotny w twórczości wybitnego Szweda. Przede wszystkim jest to jednak film o zarażonych wścieklizną, odjechanych na LSD, czczących szatana hippisach, rozgrywający się według podobnego scenariusza jak filmy o zombie. Dużo jest w tym kultowym dziele uroczych fragmentów, ale najbardziej rozkoszne jest to, że objawem wścieklizny jest wodowstręt, więc szarżującego z maczetą maniaka, można powstrzymać używając węża ogrodowego. Można też wejść do jeziorka po kolana i bezkarnie na niego chlapać, patrząc, jak bezsilnie pieni się na ustach. Kto nie ma siły na klasyczne kino eksploatacyjne o takim stopniu rażenia, może obejrzeć mający również dużo uroku trailer, który wklejam do komentarza. Sama muza powoduje odpadanie tapet, a to tylko fragment możliwości kompozytora.
Szalony naukowiec badający ewolucje mutuje dobrotliwego dziennikarza. Ten staje się potworem, najpierw psychicznie, potem fizycznie, aż do rozdziału dwóch osobowości. Amerykańsko-japoński film „The Manster” z 1959 roku brzmi, jak proroczy komentarz do stanu prasy w dobie internetu. Produkcja dziś mocno pocieszna, choć są momenty wręcz niekomfortowe w oglądaniu, bowiem film ma wszystkie elementy późniejszego o dekady nurtu body horror. Na dobrą sprawę więcej ma wspólnego z „Muchą” Cronenberga niż ta miała z oryginałem, którego była remakiem.
Twórcy horrorów rzadko sięgają po klimaty ludowe, może dzięki temu filmy w tym nurcie naprawdę się wyróżniają nawet jeśli nie są wybitne. "The Blood on Satan's Claw" to brytyjski film z 1971. Może kojarzyć się z niedawnym "The VVitch" albo nawet polską "Wilczycą" Marka Piestraka. Jest to produkcja kameralna, stonowana, wręcz teatralna, bez jatki, za to środkami, którymi dysponuje, działa chwilami bardzo skutecznie. Mimo braku porywającego scenariusza, ma dużo klimatu i zwłaszcza fani okultyzmu będą mieli się w co wkręcić. Nic dziwnego więc, że miłośnikiem tego filmu jest sam Glenn Danzig, bo utwór Angel Blake z jego siódmej płyty jest inspirowany jedną z postaci (co było dla mnie miłą niespodzianką). Skądinąd tytuł filmu też taki, jakby go Danzig wymyślił, ale to akurat była podobno robota dystrybutora : )
[Marek Szpak w komentarzu wyraził słuszną wątpliwość czy aby widziałem Midsommer]
Dziwny, niskobudżetowy, nowozelandzki, horror i z 1997 roku. Jeśli to nie brzmi odstraszająco, to może warto obejrzeć The Ugly, Scott Reynoldsa, właśnie dziwny, niskobudżetowy nowozelandzki horror z 1997 roku. Trochę jakby chciał być Milczeniem Owiec, ale zamiast intelektualnych zmagań jest tu surrealizm i estetyka snu, co sprawia, że kojarzy mi się z serią Koszmaru z Ulicy Wiązów, gdyby wyjąć z niej Freddy'ego. Film rozgrywa się głównie w szpitalu psychiatrycznym, który wygląda jak scenografia z teledysku heavymetalowego, a obsługują go pielęgniarze, wyglądający jak przebrani (ale nie za bardzo) muzycy heavymetalowi. Odróżnia się trochę ich szef, zwycięzca powiatowego konkursu na sobowtóra Antona LaVey'a. Dla niektórych pozbawia to film wiarygodności, a dla mnie to raczej sygnał, że "The Ugly" nie można traktować dosłownie. Nie powiedziałbym, że jest to film dobry, ale ma swoje zalety - zostaje w pamięci i ma nawet jakieś drugie dno sugerowane w dyskretnych szczegółach (choć trudno powiedzieć co nim jest, może to tylko ściema). Miło też dla odmiany chłonąć najntisową stylistykę, jakoś rzadko trafiam do tej dekady jeśli chodzi o horrory.
Brainstorm (1983). Christopher Walken w proto-cyberpunkowej opowieści o czymś w rodzaju rzeczywistości wirtualnej. Niestety film jest gorszy niż pomysł na fabułę, inaczej z takim potencjałem byłby to kultowa pozycja jak Blade Runner. Warto obejrzeć jeno dla uroczej retro technologii (skany z mózgu nagrywa się na taśmę i montuje tnąc nożyczkami!) i samego Walkena, który grając normalnego gościa jest tak dziwaczny, jak to tylko Walken potrafi.
wtorek, 26 listopada 2019
Sny umarłych
"Sny umarłych. Polski rocznik weird fiction 2019" z moim udziałem w postaci opowiadania "Król karaluchów" trafiły niedawno do sprzedaży i wygląda na to, że pierwszy nakład już się wyczerpał (sklep pokazuje jedną sztukę w tej chwili!). Z tego co wiem, wydawca planuje dodruk, ale zawsze jest też oczywiście e-book.
Naści lineczki!
http://sklep.okolicastrachu.pl/produkt/sny-umarlych-polski-rocznik-weird-fiction-2019/
http://sklep.okolicastrachu.pl/produkt/sny-umarlych-polski-rocznik-weird-fiction-2019-e-book/
Antologia ma jak dotąd przychylne recenzje, a moje skromne dzieło, jest zaliczane do dobrych, a bywa, że i najlepszych tekstów. To mi uświadamia, że powinienem częściej pisać. Tekst, który napisałem wcześniej, "Zemsta w akwarium", posłałem na Międzynarodowy Festiwal Opowiadania i chociaż nie wygrał, to mimo sporej konkurencji (290 prac!) doszedł do finału . Jeszcze trochę wysiłku a będę najlepszym pisarzem wśród metalowych wokalistów i najlepszym metalowym wokalistą wśród pisarzy.
Korzystając z okazji, jeszcze coś o innej książce, o tytule Sny umarłych. Notka pierwotnie opublikowana na moim FB. To jest zbyt cenne, by tam to chować przed światem.
Ta książka jest warta każdych pieniędzy, ale zazwyczaj można ją kupić za około zeta (i to już jest drogo). Kupiłem ją w taniej książce w liceum i nosiłem miesiącami w kieszeni kurtki, na wypadek utknięcia w jakimś pozbawionym rozrywek miejscu. Tym miejscem okazała się ostatecznie poczekalnia komisji wojskowej, gdzie niespodziewanie spędziłem wiele upojnych godzin, czytając właśnie "Sny Umarłych" Roberta Mustera (pseudonim Wojciecha Próchniewicza). Spójrzcie tylko na tę okładkę. Powiedzenie, że nie należy książki oceniać po okładce, też ma tu zastosowanie, bo książka jest nawet jeszcze gorsza. Jest tak fantastycznie zła, tak grafomańsko idealna, że do dziś komisję wojskową wspominam z rozrzewnieniem. Powinni mi byli dać za to kategorię E bez mrugnięcia okiem.
Naści lineczki!
http://sklep.okolicastrachu.pl/produkt/sny-umarlych-polski-rocznik-weird-fiction-2019/
http://sklep.okolicastrachu.pl/produkt/sny-umarlych-polski-rocznik-weird-fiction-2019-e-book/
Antologia ma jak dotąd przychylne recenzje, a moje skromne dzieło, jest zaliczane do dobrych, a bywa, że i najlepszych tekstów. To mi uświadamia, że powinienem częściej pisać. Tekst, który napisałem wcześniej, "Zemsta w akwarium", posłałem na Międzynarodowy Festiwal Opowiadania i chociaż nie wygrał, to mimo sporej konkurencji (290 prac!) doszedł do finału . Jeszcze trochę wysiłku a będę najlepszym pisarzem wśród metalowych wokalistów i najlepszym metalowym wokalistą wśród pisarzy.
Korzystając z okazji, jeszcze coś o innej książce, o tytule Sny umarłych. Notka pierwotnie opublikowana na moim FB. To jest zbyt cenne, by tam to chować przed światem.
Ta książka jest warta każdych pieniędzy, ale zazwyczaj można ją kupić za około zeta (i to już jest drogo). Kupiłem ją w taniej książce w liceum i nosiłem miesiącami w kieszeni kurtki, na wypadek utknięcia w jakimś pozbawionym rozrywek miejscu. Tym miejscem okazała się ostatecznie poczekalnia komisji wojskowej, gdzie niespodziewanie spędziłem wiele upojnych godzin, czytając właśnie "Sny Umarłych" Roberta Mustera (pseudonim Wojciecha Próchniewicza). Spójrzcie tylko na tę okładkę. Powiedzenie, że nie należy książki oceniać po okładce, też ma tu zastosowanie, bo książka jest nawet jeszcze gorsza. Jest tak fantastycznie zła, tak grafomańsko idealna, że do dziś komisję wojskową wspominam z rozrzewnieniem. Powinni mi byli dać za to kategorię E bez mrugnięcia okiem.
niedziela, 29 września 2019
Co matka z dwiema głowami to nie z jedną
Tak bardzo zaniedbałem tego bloga, że nawet zapomniałem / nie chciało mi się (zapomniałem, czy mi się nie chciało, czy tylko zapomniałem), wrzucić nowej płyty Nihil Quest. Powstawała praktycznie od czasu wydania poprzedniej, a więc osiem lat. Ehh... co bym nie napisał, to na to nie ma usprawiedliwienia.
Przy okazji wrzucam pierwszy teledysk. Też obłędnie długo powstawał. Mój kumpel Kamil, z zespołu Valery Mess, zdążył w tym czasie zrobić trzy teledyski (jeśli dobrze pamiętam), tudzież spłodzić i sprowadzić na ten świat dziecko. Ewidentnie wybieram sobie zbyt czasochłonne projekty.
Przy okazji wrzucam pierwszy teledysk. Też obłędnie długo powstawał. Mój kumpel Kamil, z zespołu Valery Mess, zdążył w tym czasie zrobić trzy teledyski (jeśli dobrze pamiętam), tudzież spłodzić i sprowadzić na ten świat dziecko. Ewidentnie wybieram sobie zbyt czasochłonne projekty.
poniedziałek, 29 kwietnia 2019
Lustcraft
Ekipa wchodzi do opuszczonej posiadłości z XIX wieku, aby nagrywać dźwięk na potrzeby gry komputerowej, oczywiście horroru, jednocześnie dokumentując ten proces na wideo. To brzmi jak film z gatunku found footage (Blair Witch, etc), będący owocem pracy cholernie leniwego scenarzysty. Wszystko to jednak wydarzyło się naprawdę w zeszłym roku, parę dni przed Halloween (a co). Nagrywaliśmy dźwięk do gry Lust From Beyond, która w tej chwili zbiera kasę na Kickstarterze i już wiadomo, że z sukcesem.
Poniżej filmu z zapisem fragmentów tej wyprawy. Nie wiem czy to można nazwać dodatkową atrakcją, ale wypada też dodać, że w tle leci niepublikowany utwór Nihil Quest, który pojawi się na nowej płycie.
A tu pełny trailer gry Lust From Beyond. Jest to horror z dużą dawką erotyki, inspirowany Lovecraftem, a wizualnie pracami Gigera i Beksińskiego. Trailer przedstawia sceny z całkiem długiego dema. Montaż wideo, udźwiękowienie, a także muzyka są moje (w samej grze muzyki nie robię, poza sporadycznymi drobnostkami). I tu się należą podziękowania - w partii chóralnej zaśpiewali ze mną: Robert Dembczyński, Kamil Mójta, Barbara Kalinowska i jeszcze jedna osoba, która się nie chciała ujawniać. Krótką wstawkę fortepianową zagrała dr Dobromila Jaskot. Dziękuję w imieniu własnym i plugawych pomiotów Cthulhu!
Poniżej filmu z zapisem fragmentów tej wyprawy. Nie wiem czy to można nazwać dodatkową atrakcją, ale wypada też dodać, że w tle leci niepublikowany utwór Nihil Quest, który pojawi się na nowej płycie.
A tu pełny trailer gry Lust From Beyond. Jest to horror z dużą dawką erotyki, inspirowany Lovecraftem, a wizualnie pracami Gigera i Beksińskiego. Trailer przedstawia sceny z całkiem długiego dema. Montaż wideo, udźwiękowienie, a także muzyka są moje (w samej grze muzyki nie robię, poza sporadycznymi drobnostkami). I tu się należą podziękowania - w partii chóralnej zaśpiewali ze mną: Robert Dembczyński, Kamil Mójta, Barbara Kalinowska i jeszcze jedna osoba, która się nie chciała ujawniać. Krótką wstawkę fortepianową zagrała dr Dobromila Jaskot. Dziękuję w imieniu własnym i plugawych pomiotów Cthulhu!
A jak kto nie ma konta na YT to tu jest wersja ocenzurowana:
czwartek, 26 lipca 2018
Czarna wołga dzieci wciąga
Koleżanki, koledzy, Ojcze Dyrektorze...
Wydałem z zespołem Czarna Wołga pełnowymiarową płytę. 9 na 10 tekstów
(po polsku!) i jedna kompozycja są moje. W składzie zespołu jest też
Jarek Koźbiał, mój kolega z Nihil Quest, którego to płyta też jakoś w
tym roku powinna wylądować (tam już 100% procent muzy będzie moje).
Płyty można posłuchać z playera poniżej, a bezpośredni link to:
https://insultrecords.bandcamp.com/album/czarna-wo-ga
Jest albo będzie za chwilę również na Spotify, iTunes i innych
platformach cyfrowych. Dla staroszkolnych wersja fizyczna też się dłubie
Na Facebooku jesteśmy tu:
https://www.facebook.com/czarnawolgaband/
A jak ktoś nie widział, to rok temu wypuściliśmy teledysk do
Prezentera, jednego z lżejszych, bardziej rockandrollowych kawałków.
Wydałem z zespołem Czarna Wołga pełnowymiarową płytę. 9 na 10 tekstów
(po polsku!) i jedna kompozycja są moje. W składzie zespołu jest też
Jarek Koźbiał, mój kolega z Nihil Quest, którego to płyta też jakoś w
tym roku powinna wylądować (tam już 100% procent muzy będzie moje).
Płyty można posłuchać z playera poniżej, a bezpośredni link to:
https://insultrecords.bandcamp.com/album/czarna-wo-ga
Jest albo będzie za chwilę również na Spotify, iTunes i innych
platformach cyfrowych. Dla staroszkolnych wersja fizyczna też się dłubie
Na Facebooku jesteśmy tu:
https://www.facebook.com/czarnawolgaband/
A jak ktoś nie widział, to rok temu wypuściliśmy teledysk do
Prezentera, jednego z lżejszych, bardziej rockandrollowych kawałków.
poniedziałek, 18 czerwca 2018
Horrorowy przegląd trailerowy albo trailerowy przegląd horrorowy
Wydaje się, że dopiero co wrzucałem trailer, który zrobiłem dla Kickstartera "Lust for Darkness", a gra już jest gotowa. Poniżej oficjalny trailer gameplayowy, również mojej roboty. Muzycznie słychać Clock Machine (pop), Draco Nareda (orkiestrowa), a noise'owo/dark ambientowa końcówka to moje dzieło.
W samej grze jest też sporo moich dźwięków, przygotowanie ich to była niezwykle ciekawa praca.
Skoro już jesteśmy przy horrorach, to jeszcze dwa inne trailery, które zmontowałem:
Agony Story Trailer (zrobiłem też kilka innych dla tej gry).
I last but not least, mobilna gra Eyes. Tutaj napisałem też muzykę do trailera.
Subskrybuj:
Posty (Atom)